Rozdział 33

"Kłapołuchy ucieszył się bardzo,

że może przestać myśleć 

na chwilę, by móc 

powiedzieć smętnie i ponuro:

-Jak się masz?

-A ty jak się masz?-spytał Puchatek

-Nie bardzo się mam-odpowiedział

Kłapołuchy

-Już nie pamiętam czasów

żebym jakoś się 

miał "

Oczami Nialla

-Nie!- krzyknąłem po  czym  podbiegłem do leżącej na ziemi Rose.-  Żyj, słyszysz?! Masz żyć! Musisz żyć...

-Dzwonie po pogotowie!

-Kocham cię-szepnąłem cicho szlochając.

...

Wierciłem się na niewygodnym krzesełku na którym siedziałem już od trzech godzin. Nie wiem co się dzieje z Rose przez co jeszcze bardziej się denerwuje.

Palvin tym razem przesadziła! Jednak w połowie jestem jej wdzięczny, gdyby nie ona nie dowiedziałbym się o ojcu Rose. Dlaczego mi nie powiedziała? Gdybym tylko wiedział...Pojechałbym tam. Zabrał do siebie, ale właśnie, gdybym wiedział. 

Wyciągnąłem z kieszeni spodni telefon po czym wysłałem smsa do Dereka, długo nie musiałem czekać na odpowiedź.

Po chwili z sali wyszedł lekarz więc szybko do niego podbiegłem.

-Co jest z Rose?

-Pan jest kimś z rodziny?-spytał przeglądając papiery.

-Jestem jej..chłopakiem-skłamałem.

-Stan Pani Parker jest stabilny choć jest nadal nieprzytomna , ma złamane jedno żebro, a na ciele liczne siniaki. Za parę godzin powinna się obudzić-mówił pisząc coś w dokumentach, co chwila poprawiając okulary.

-Mogę do niej wejść?

-Dobrze, ale tylko na chwilę-wyjaśnił i odszedł.

Przełknąłem ślinę po czym wszedłem do sali w której przebywała Rose. Usiadłem na krzesełku, aby bliżej przyjrzeć się jej drobnej osobie. 

Na twarzy miała wiele zadrapań, głowa została owinięta bandażem. Do jej dłoni poprzyczepiane są przeróżne urządzenia, które podtrzymują jej serce. Klatka piersiowa unosi się w miarowym tempie, przez co wiem, że żyje. Jej włosy straciły ten blask co kiedyś.

Moja mała Rose, pamiętam każdą chwilę z nią spędzoną. Pamiętam nasze pierwsze spotkanie..

Wyszedłem akurat z kawiarni

w dłoni 

trzymając kubek z gorącą

kawą. 

Jedną rękę schowałem

do kieszeni. Rozejrzałem się dokładnie

po ulicy. 

W tłumie dostrzegłem Ją, jednak

szybko znalazła się poza moim 

punktem

widzenia.

Przepychałem się przez ludzi

nie zważając 

czy to dorośli bądź starsi

ludzie. 

Gdy dobiegłem w miejsce

gdzie ostatnio ją widziałem,

nikogo nie zauważyłem.

Westchnąłem głośno po 

czym upiłem łyk zakupionej

wcześniej kawy przez 

co od razu zrobiło mi się

cieplej. 

Odwróciłem się, a to, raczej

kogo, tam ujrzałem

przeszło moje najśmielsze

oczekiwania. Piękna brunetka

o ciemnych oczach stała

naprzeciwko mnie w 

całej swej okazałości.

Nie wiem ile się w nią 

wpatrywałem,

Minutę?

Godzinę?

Dzień? 

Tydzień?

Miesiąc?

Rok?

Zachichotała widząc

jak na nią patrze.

-Przepraszam-powiedziałem

spuszczając lekko głowę,

aby nie widziała moich

już rumianych policzków.

-Nic się nie stało.

-Jestem Niall-powiedziałem

podając jej dłoń, którą uścisnęła.

-Rose-uśmiechnęła się.

Uśmiechnąłem się na samo wspomnienie. Poszliśmy wtedy na kawę, rozmawialiśmy parę godzin, odprowadziłem ją do domu, pamiętam nawet jak cieszyłem się gdy dostałem jej numer. 

Następnego dnia zadzwoniłem do niej i powitał mnie jak zwykle entuzjastyczny głos Rose. Umówiliśmy się na kolejne spotkanie lecz tym razem zabrałem ją do parku, gdzie urządziliśmy piknik. Kolejny wspaniały dzień. 

Pamiętam jaki byłem spięty gdy miałem zamiar powiedzieć jej co czuję..

Dobra Horan! Uspokój

się! Wdech, wydech, wdech

wydech, wdech wydech.

To nic nie pomaga!

Usiadłem  z powrotem

na ławkę chowając twarz

w dłoniach nie zauważyłem 

stojącej obok mnie Rose.

-Wszytko w porządku?-spytała

swoim anielskim głosem.

-Tak, w jak najlepszym-posłałem

jej blady uśmiech.

-To gdzie dzisiaj idziemy?

-Zabiorę cie w magiczne miejsce-

powiedziałem wstając- Dowiesz się 

na miejscu-poprzedziłem je pytanie.

Nic nie odpowiedziała, tylko szła

za mną aż dotarliśmy do samochodu.

Jak prawdziwy dżentelmen otworzyłem

jej drzwi, aby weszła jako pierwsza

na co zachichotała.

Również wsiadłem do samochodu,

odpaliłem silnik i z piskiem

opon odjechaliśmy z parkingu.

Zabrałem ją wtedy do mojego ulubionego miejsca. Choć przez całą drogę narzekała jak to szybko jadę lub zadawała pytania typu Gdzie jedziemy? Powiesz mi wreszcie?!, odpowiadałem na to śmiechem przez co Rose strzelała tzw. focha. 

Rozchmurzyła się jednak gdy zobaczyła gdzie ją zabrałem. 

-Rose-usłyszałem za sobą.- Dlaczego?-powiedział podchodząc bliżej chwytając za jej dłoń.- Jak to się stało?-spytał łamiącym głosem.

-Wyszła od nas z domu, a potem podbiegła pod samochód-wydusiłem.

-To już zaszło za daleko! Macie zerwać z nią jakiekolwiek kontakty! Nie zauważyłeś, że to głównie przez ciebie  był ten wyjazd?! Wyjdź stąd!-krzyczał.

-Nigdy z niej nie zrezygnuje, rozumiesz?! Nigdy!-powiedziałem i wyszedłem.

........................................................

Witam was serdecznie! Wracam i postaram się dodawać rozdziały regularnie. Mój powrót zawdzięczam pewnej osobie jednak nie wyjawię jakiej.

Dlaczego postanowiłam akurat teraz napisać rozdział?

-Naszła mnie wena (dzięki moim głupim snom)

-Zmotywowały mnie komentarze.

-Ilość wejść

Jest jeszcze jedna ważna sprawa. Na blogu pojawią się prawdopodobnie dwa rozdziały (albo jeden, to zależy), ponieważ nie mam pomysłu jak dalej to ciągnąć. I po tych rozdziałach pojawi się dłuugi Epilog. Nie gniewajcie się na mnie....

Może chcecie, aby po skończeniu tego bloga powstał nowy z opowiadaniem. To wszystko zależy od was!

Komentujcie,

Dla was to chwila, a dla

mnie podziękowanie za dobrze

wykonaną pracę ♥