Rozdział 34

"Są godziny liczące

się podwójnie i lata

nie warte jednego

dnia"

Oczami Dereka

-Proszę się obudzić-usłyszałem.

Uchyliłem powieki spoglądając na pielęgniarkę obok mnie.

-Słucham-powiedziałem jeszcze zaspanym głosem.

-Przykro mi-westchnęła- Doktor Young prosi pana do gabinetu.

-Gdzie go znajdę?

-Drzwi z numerem 23.

-Dziękuje.

Wstałem z niewygodnego krzesełka spoglądając na śpiącą Rose. Przecież miała obudzić się kilka godzin wcześniej. Nic już z tego nie rozumiem...

Wyszedłem z sali kierując się w stronę pokoju z numerem 23. Zapukałem do drzwi po czym wszedłem do środka siadając na krzesełku stojącym na wprost biurka.

-Chciał mnie pan widzieć-powiedziałem przerywając ciszę.

-Tak.-westchnął- Przykro mi pana siostra zapadła w śpiączkę. Wystąpiło wiele powikłań nie mogliśmy nic innego zrobić, gdyby pacjentka nie zapadła w śpiączkę mogło by jej tutaj już nie być. Nie wiemy kiedy się obudzi, proszę być uzbrojonym w cierpliwość. Mogą minąć dni, miesiące, a nawet lata kiedy panna Rose wybudzi się, ze śpiączki.

-J-jak to? Przecież miała się wybudzić parę godzin temu! Co do za szpital do jasnej cholery?!-krzyczałem, wszystkie emocje we mnie buzowały.- Przepraszam.

-Rozumiem pana, jednak o spokój i cierpliwość, jest tu może matka pacjentki?- mówił nawet nie zaszczycając mnie swoim spojrzeniem.

-Nie ma jej, ona nawet nie wie, że jej córka jest w szpitalu.

-Mogę prosić jej numer- napisałem na karteczce ciąg cyferek po czym podałem lekarzowi- Dziękuje, będziemy na bieżąco informować o stanie pacjentki.

-Do widzenia.

Wyszedłem załamany z gabinetu wracając do sali w której leży 'śpiąca' Rose.

Usiadłem  obok na krzesełku złapałem za jej drobną dłoń  czekając na jakikolwiek znak życia, jednak tylko oddychała.

Dlaczego, te złe rzeczy muszą się przytrafiać akurat jej, mojej małej siostrzyczce. Tyle w życiu przeszła, pamiętam dokładnie każdy moment, który spędziliśmy razem. Pamiętam jak bawiliśmy się razem w piaskownicy, mieliśmy wtedy po sześć lat. Ze złości całe wiaderko z piaskiem wysypałem na nią, a ona zamiast płakać zrobiła mi to samo. Zaśmiałem się cicho. Byliśmy takim typowym rodzeństwem, ciągle sobie dokuczaliśmy robiliśmy na złość jednak nie wiem jak bardzo byśmy sobie dokuczali to gdy przyjdzie niebezpieczeństwo, jedno drugiego nie pozwoliłoby skrzywdzić. Kochaliśmy się, byliśmy szczęśliwą rodziną, no właśnie byliśmy. Nic nie sprawia takiego bólu jak oczami dziecka patrzysz jak rozpada ci się rodzina. Nie ma gorszej rzeczy od takiej, gdy widzisz jak twój ojciec zatapia smutki w alkoholu. Ile cierpień w stanie jest ponieść nasze serce? Ile bluźnierstw z ust ukochanej ci osoby możemy znieść? Jak długo można patrzeć na płaczące dusze młodszego rodzeństwa?

Parę miesięcy po przeprowadzce spotkałem Jasmine. To było dość  dziwne. Doskonale pamiętam  ten dzień.

Otworzyłem szklane

drzwi przez co dzwonek,

który wisiał nad nimi

wydał znienawidzony

przeze mnie dźwięk.

Westchnąłem cicho i 

udałem się do kasy.

Zamówiłem czarną kawę

podając kasjerce banknot,

a następnie usiadłem

w rogu kawiarenki.

Gdy zająłem już wolne 

miejsce mogłem uważnie 

obserwować dziewczynę

stojącą za ladą.

Rudowłosa piękność właśnie

wcisnęła guzik na automacie

przez co do plastikowego kubka

wleciała ciemna ciecz. Chwyciła

przedmiot do dłoni ukazując tym

swoje krwisto-czerwone paznokcie.

Odwróciła się w moją stronę

uśmiechając się promiennie.

Z pełną gracją szła w stronę

mojego stolika.

-Pańska kawa-podała mi kubek,

który od razu chwyciłem.

-Dziękuje-uśmiechnąłem

się szeroko.-Jestem Derek-

podałem jej dłoń, którą 

uścisnęła.

-Jasmine, wybacz, ale teraz

nie mogę rozmawiać, może spotkamy

się później?-spytała wskazując na

kolejkę ludzi.

-Chętnie, podasz mi swój numer?-

również spytałem na co rudowłosa

przytaknęła energicznie głową,

a na serwetce zapisała swój numer.

-Do zobaczenie-pomachała mi i 

wróciła za ladę gdzie obsługiwała

klientów.

Wyszedłem z kawiarni

posyłając dziewczynie mój

czarujący uśmiech.

Dopijałem właśnie kawę

kiedy znajoma twarz mignęła

mi przed oczami.

Szybko wstałem i pobiegłem

za tą osobą, którą okazała się

być Jasmine.

-Hej-powiedziała poprawiając

kosmyk rudych włosów za ucho.

A potem było już tylko lepiej. Choć często się kłóciliśmy przez jej byłego chłopaka, który codziennie przychodził pod jej dom z kwiatami, zawsze jej wybaczałem. Nie umiałem postąpić inaczej, za każdym razem obiecywała mi co innego, a ja jej wierzyłem co było moim największym błędem. 

Gdy oznajmiła mi, że musi wyjechać do rodziców byłem zły, nie, byłem wściekły. Akurat wtedy, kiedy znalazłem sobie dziewczynę ona musiała wyjechać. Nie wiem co mi strzeliło do głowy, ale postanowiłem pojechać z nią. Nie zważałem na wszelkie konsekwencje, których było dość sporo. Nie zwracałem uwagi na siostrę, która w tej chwili potrzebowała brata, mnie. Pamiętam jak płakała gdy miałem się wyprowadzić, no ale nie mogłem zmienić decyzji. Prosiła wręcz błagała abym został jednak zostałem nieugięty.

Podczas kolacji, w Rose  coś  wybuchło.  Zaczęła mówić jakim  to  jestem  okropnym bratem,  miała rację. 

-Bo my się wyprowadzamy.

-Jak to wyprowadzacie?-zapytała rodzicielka.

-Wyjeżdżamy do Kaliforni, gdzie mieszkają moi rodzice-odpowiedziała Jasmine.

-Ale to tak na stałe czy tylko jedziecie odwiedzić rodzinę?

-Na stałe

-Dlaczego mi to robisz?-zapytałam wręcz szeptem.-Przed przyjazdem do Londynu coś mi obiecałeś. Pamiętasz? Najpierw wprowadziłeś się do niej, nasz kontakt ograniczał się do minimum, a teraz jest jeszcze gorzej. Miałeś  być moim bratem, który by mnie wspierał i pomagał, który po prostu by był. Teraz go nie mam-powiedziała wybiegając z domu, a ja siedziałem na krzesełku czując się jak ten ostatni idiota, którym zresztą byłem.

...................

Troszeczkę się rozpisałam jednak wena mi dopisuje! W tym rozdziale zawarte są wspomnienia, które Derek kiedyś przeżył. No właśnie kiedyś. 

To będzie już (chyba) ostatni rozdział tego opowiadanie, pozostaje nam jeszcze tylko epilog. Przykro jest mi kończyć z tym opowiadaniem, bo wiele mu zawdzięczam (wiem dziwne), ale dziękuje wam za wszystko! ♥♥♥

Jest mi smutno z powodu takiej małej ilości komentarzy :(.......