Rozdział 29

"Miłość jest zawsze nowa i bez względu

na to, czy w życiu kochamy raz, dwa

czy dziesięć razy zawsze stajemy w obliczu

nieznanego. Miłość może nas pogrążyć w ogniu

piekieł, albo zabrać nas do bram raju- ale zawsze

gdzieś prowadzi. I czas się z tym pogodzić ale bowiem

jest ona treścią naszego istnienia. Miłości trzeba

szukać wszędzie, nawet za cenę długich godzin,

dni tygodni smutku i rozczarowań. Bowiem

kiedy wyruszymy na poszukiwanie miłości-

ona zawsze wyjdzie nam na przeciw. I nas wybawi.

Oczami Rose

-Nic-wzruszył ramionami.

Wlepiłam swój wzrok w krajobraz za oknem. Mimo późniejszej pory na dworze wciąż świeciło słońce. Właśnie  w tej chwili odtwarzałam dzisiejszą rozmowę z psychologiem. To właśnie dzisiaj pokazałam jej mój pamiętnik.

-Witaj, jak się czujesz?-spytała.

-Bywało lepiej-westchnęłam.

-Ej co to za mina?-pokręciła

głową- Posłuchaj, kontaktowałam

się dziś z prokuraturą. Lucas

będzie miał proces, a ty

będziesz musiała zeznawać.

-Wszystko już wiedzą! Nie chce

widzieć tego człowieka 

więcej na oczy!

-Spokojnie, też tam będę w 

razie czego. Sprawa odbędzie

się za tydzień. Nie będzie tam 

innych osób, tylko my, adwokaci

i sędzia no i oczywiście policja.

Jeżeli będziesz źle się czuła, lub

będziesz chciała przerwy powiedz

mi to, dobrze?

-Dobrze.

-To dzisiaj zabieramy się

za dzieje z przeszłości. 

-Ale po co?

-Chciałabym cie lepiej poznać.

-No dobrze.

-Z tego co wiem, nie

mieszkasz tutaj od zawsze.

-Dwa lata temu się tu 

wprowadziłam, a wcześniej

mieszkałam w Los Angeles.

-Los Angeles-zamyśliła 

się na chwilę-Byłam tam kiedyś,

ale tylko na parę dni. Mogę wiedzieć

dlaczego się tu przeprowadziliście?

-To dość trudny dla mnie temat-

westchnęłam.

-Śmiało-zachęciła mnie.

-Gdy miałam 16 lat Niall wyjechał,

pamiętasz opowiadałam ci o

nim.-pokiwała głową-

Wtedy mój ojciec stracił pracę

przez co zaczął pić. Początkowo

nic się nie działo, ale później-przymknęłam

powieki-Zaczął nas bić. Znęcał się nad 

nami zarówno fizycznie jak i psychicznie.

Wiele razy namawiałam mamę na przeprowadzkę

jednak jej odpowiedź, zawsze brzmiała "Nie".

Aż w końcu gdy miałam 17 lat postanowiła

wyprowadzić się do cioci Alice. Nareszcie

miałam normalne życie, nie musiałam

się bać, że ojciec alkoholik do nas

przyjdzie, że znowu będzie nas katował.

Mama znalazła mieszkanie, w którym

obecnie mieszkamy. Znalazłam przyjaciółkę,

Lucy, która zawsze mnie wspiera i pomaga

gdy tej pomocy potrzebuję. Jeszcze przed

tym jak mnie porwano, spotkałam ojca.

Ale to nie był już "stary" on, na prawdę

się zmienił jednak za bardzo się bałam,

aby z nim rozmawiać więc uciekłam.-

zakończyłam "przemówienie".

-Wiesz, twój ojciec po stracie

pracy popadł w-zamyśliła się-

w depresję. Nie mógł pogodzić

się ze stratą pracy. Często spotykam

takich ludzi, którzy jednak odmawiają

leczenia choć jest im ono bardzo

potrzebne. Mówiłaś, że wydawało

ci się, że się zmienił, co to znaczy?

-Nie pachniało już od niego alkoholem,

mówił spokojnie, wyglądał zupełnie inaczej.

-Może na prawdę się zmienił? Wiesz,

każdy człowiek popełnia błędy, ale 

może je przecież naprawić. To

nie będzie łatwe, wybaczyć ojcu, który

znęcał się nad wami z byle powodu,

ale może warto dać mu szansę? Nie

mówię, że macie mu wpaść w ramiona,

nie o to chodzi. Tak jak mówiłam,

stopniowo wszystko się uda.

-Masz rację, jednak

na razie nie chce go

widzieć.

-Rozumiem twoją decyzję-uśmiechnęła 

się lekko- A teraz przejdziemy na temat

Nialla-powiedziała, wielka

gula utknęła mi gardle-Opowiedz mi

coś o nim.

- Niall-zamyśliłam się na moment-

Był wspaniałym chłopakiem, 

troszczył się o mnie, dbał i pomagał

kiedy było to potrzebne.

Był moją pierwszą prawdziwą

miłością, kochałam go.

Powtarzam się, ale

ciągle jestem na niego zła.

Zostawił mnie wtedy kiedy ojciec

się zmienił, wtedy kiedy potrzebowałam

czyjegoś wsparcia. Gdy go spotkałam

miałam mieszane uczucia. Z jednej

strony go nienawidziłam, a z drugiej

cieszyłam się jak głupia. Nie wiedziałam

co się ze mną dzieje.-wstałam z łóżka

i podeszłam do szafy-Wiesz, gdy

Niall wyjechał zaczęłam

pisać pamiętnik- wyciągnęłam

przedmiot i podałam go

Evie- Są tam zawarte wszystkie moje

uczucia, które wtedy przeżywałam.

Opisywałam jak mi minął dzień,

jak to on mi spieprzył życie-zaśmiałam

się  z własnej głupoty.

-Kolejny dzień, kolejny dzień bez niego.

Czuję jak coś rozrywa mnie od środka.

Tęsknie za jego dotykiem, zapachem, 

tęsknie za całym nim. Wyjechał, 

nie zostawił żadnej wiadomości.

Dlaczego?-przeczytała fragment-

Może to lepiej, że wyjechał?

Pokazał swoją prawdziwą twarz.

Myślałam, że go dobrze znam

jednak bardzo się myliłam-kolejna

strona- Jestem jeszcze zakochana

resztkami bezsensownej miłości 

i jest mi tak cholernie smutno

teraz, że chcę to komuś powiedzieć.

To musi być ktoś zupełnie obcy,

kto nie może mnie zranić- kolejna 

kartka- Smutek to najdziwniejsze

 z uczuć: czyni nas bezradnymi.

Jest jak okno otwarte wbrew naszej

woli- przy nim można tylko dygotać z zimna.

Z czasem jednak otwiera się rzadziej

i rzadziej aż w końcu całkowicie stapia

się z murem.- popatrzyła na mnie ze zdziwieniem-

Wszystko sama napisałaś?-pokiwałam głową-

Dziewczyno, powinnaś pisać wiersze, lub

inne tego typu rzeczy. Masz ogromny talent.

-To są uczucia, które prześladowały mnie

w tamtym okresie.

-Proszę-podała mi pamiętnik- Moja

świętej pamięci mama zawsze mi mówiła:

Miłość jest zawsze nowa i bez względu

na to, czy w życiu kochamy raz, dwa

czy dziesięć razy zawsze stajemy w obliczu

nieznanego. Miłość może nas pogrążyć w ogniu

piekieł, albo zabrać nas do bram raju- ale zawsze

gdzieś prowadzi. I czas się z tym pogodzić ale bowiem

jest ona treścią naszego istnienia. Miłości trzeba

szukać wszędzie, nawet za cenę długich godzin,

dni tygodni smutku i rozczarowań. Bowiem

kiedy wyruszymy na poszukiwanie miłości-

ona zawsze wyjdzie nam na przeciw. I nas wybawi.

-Twoja mama była mądrą kobietą.

-No właśnie była,-spuściła głowę- Miała

raka, lekarze nie dawali jej jakichkolwiek

szans na przeżycie, aż w końcu umarła.

Ciężko było mi się po tym pozbierać,

jednak parę osób mi w tym pomogło.

Kiedy tylko mogę, przychodzę na jej

grób, zapalam znicz i tak po prostu

z nią rozmawiam choć niektórym wydaje

się to bezsensowne i tak to robię, ponieważ

w ten sposób jakoś kontaktuje się z matką.

-Mogę ci coś powiedzieć, ale obiecaj, że

nie będziesz się śmiać.

-Obiecuje.

-Pamiętasz gdy byłam w szpitalu i 

próbowałam się zabić?-pokiwała 

głową- Wtedy miałam zatrzymanie

akcji serca, właśnie wtedy spotkałam

babcię. Nadal nie umiem tego racjonalnie 

wytłumaczyć. Byłam na łące, podeszłam 

do rzeczki, w pewnej chwili zobaczyłam

babcię. Pokazała mi dwie drogi,

jedną w której byłabym zawsze szczęśliwa

jednak samotna i drugą w której musiałabym

pokonać wiele przeszkód jednak miałabym

wsparcie w rodzinie i przyjaciołach.

Wybrałam tą drugą, a gdy otworzyłam 

oczy byłam już na świecie. Czy to jest normalne?

-Nigdy nie słyszałam o czymś takim, jednak

jest to bardzo fascynujące. Może twoja

wyobraźnia wytworzyła w głowie

takie miejsce w którym spotykasz 

bliskie ci osoby, które próbują ci pomóc.

Nie ukrywam, że to jest trochę dziwne.

-Ja w ogóle jestem dziwna.-zaśmiałam się.

-Nie, po prostu jesteś sobą.

-Dziękuje ci za twoją pomoc, gdyby

nie ty pewnie leżałabym w łazience w kałuży 

krwi i..

-Nie kończ i nie myśl o tym.

-O czym tak myślisz?-spytał Harry.

-O życiu-oparłam się o szybę.

........................

Dziś rozdział dłuższy. Chciałam wam wynagrodzić tamte krótsze rozdziały i myślę, że się zrekompensowałam.

Następny dodam gdy będzie 

DUŻO KOMENTARZY