Sezon 2, rozdział 28

„Życie jest jak wielka układanka. Starasz się ułożyć od narodzin do śmierci, ale i tak zawsze pozostaną jakieś zagubione kawałki… „

Wysiedliśmy z samochodu. Niall otworzył drzwi od jego domu i weszliśmy do środka. Już na progu spotkałam Zayn’a, który posłał mi wrogie spojrzenie, wchodząc po schodach. Co ja wszystkim takiego zrobiłam?

Przeszliśmy do salonu, gdzie zastaliśmy więcej osób. Był tam Liam, Harry, Louis oraz.. Greg? I to z dzieckiem? Widziałam go ostatnio gdy byłam w Los Angeles, jeszcze przed TYM incydentem. Uh.. Podeszłam do nich i popatrzyłam na dziecko. Było takie słodkie, nie mogłam się powstrzymać, więc zapytałam.

-Mogę?- z moich ust wyrwało się pytanie.

-Jasne.- wzięłam ją/jego, ale chyba jego, na ręcę.

-Jak ma na imię?

-Theo, nie pamiętasz? Opowiadałem ci o nim- powiedział Niall siadając obok.

-No tak, przepraszam zapomniałam- speszona spuściłam głowę patrząc na chłopca, który uśmiechał się, od razu zrobiło mi się ciepło na sercu.

-Niall mam do ciebie wielką prośbę, mógłbyś zająć się małym? Wezwali mnie do pracy, a Denise nie może.- westchnął.

-Nie ma sprawy.

-Dzięki, wpadnę po niego za kilka godzin, na razie.

Chłopczyk zaśmiał się, zrobiłam to samo. Wstałam z mebla i wraz z Theo zaczęłam chodzić po salonie i lekko go podrzucać. Śmiał się w niebogłosy, co powodowało także mój śmiech. Nie zwracałam uwagi na chłopaków, którzy przyglądali mi się. No tak nie zwracałam…

Po kilkunastu minutach Niall zabrał Theo, w celu nakarmienia go. Wziął go na ręce znikając w kuchni. Nie wiedząc co ze sobą zrobić usiadłam na sofie przy chłopakach. Nikt się nie odzywał co bardzo mnie dobijało. Gdybym była Rose, choć nią przecież jestem, rozmawialiby ze mną, a teraz? Znają tą wredną Barbarę, nie chcą poznać tej nowej? Chociaż nie wiedzą, że to nowa Barbara.

-To, co tam u was?- spytałam patrząc na każdego z nich.

-Naprawdę chcesz wiedzieć?- zapytał Liam.

-A dlaczego by nie?

-Nie wiem, po prostu… uh, nie poznaje cie- powiedział w końcu.

-Nie rozumiem.

-Nigdy nie byłaś miła, dla każdego z nas, nawet Niall’a. Co się stało, że chcesz z nami rozmawiać, albo spędzać czas?

-Nie umiem tego wytłumaczyć.. ja po prostu się zmieniłam.

-Po tym wszystkim? Po tym wszystkim co zrobiłaś nam i Rose?- warknął Harry- Nie jesteś nawet warta naszej uwagi, to twoja wina- splunął i wyszedł z salonu, usłyszałam tylko trzask drzwi.

Zacisnęłam usta w cienką linie, nie chciałam płakać, przecież obiecałam, obiecałam wszystkim. Jednak ‘pokusa’ była silniejsza. Wstałam z sofy idąc w stronę łazienki. Zamknęłam drzwi na klucz, oparłam się o ścianę zjeżdżając po niej i tak po prostu zaczęłam płakać. Co chwila pociągałam nosem. 

Byłam zła, zła na Harry’ego, na siebie, na świat, a przede wszystkim na siebie. To moja wina, to wszystko moja wina. Gdybym wtedy nie wybiegła, może wszystko potoczyłoby się inaczej. Wtedy nie byłabym uwięziona w ciele Barbary, byłabym sobą, Rose, którą kochał Niall, lubił Liam i Harry, może i Louis, Zayn nie przepadał. Ale co z tego, skoro nie mogę nawet zbliżyć się do mojej rodziny. Wszystko uderza we mnie ze zdwojoną siłą. Nie chcę płakać, nie chcę cierpieć, ale to jest silniejsze, silniejsze ode mnie. 

Wszystkie znajome twarze przebiegają przez mój umysł. Mama, tata, Derek, Lucy, Niall, Liam, Harry, Louis, nawet Zayn, Emily, Lucas, babcia, Florence, Paul, Alice, Blanka, Mike, Eva. Dlaczego nic nie może być jak dawniej. Dlaczego każdy musi mnie nienawidzić. Nienawidzić, za coś co zrobiła inna dziewczyna, jeszcze przed moim ‘przybyciem’. Tak bardzo chciałabym wyznać im prawdę, powiedzieć, że to ja jestem Rose, że wciąż nie odkryli kim naprawdę byłam, że wciąż byli dla mnie źli. 

Nie wiem czy Barbara przyczyniła się do mojej śmierci, sama wbiegłam pod ten pieprzony samochód. Ona zaczęła przypominać mi o ojcu, wtedy, przyznam okłamałam wszystkich. W końcu, kto by się chwalił, że jego ojciec jest alkoholikiem, który w dodatku znęcał się nad tobą. Musiałam zmyślić jakąś bajeczką, w którą na pewno uwierzą. Tak też się stało, jednak nie wiedziałam, skąd miała informacje na temat mojej rodziny. Przecież nikt nie rozmawiał o rodzinnej sytuacji z kimś obcym. 

Derek? Nie to niemożliwe. Mama? Przecież ona sama chciała o tym zapomnieć. Chciała zapomnieć o ojcu. A on zapewne nie chciał wracać do tego co było, więc? Kto powiedział jej o tym wszystkim. Pewnie i tak się nie dowiem, jednak będę szukać odpowiedzi na to pytanie. To nie może tak zostać. Ja… nie zdążyłam dokończyć myśli, po łazience rozległo się pukanie. Zamilkłam na chwilę jednak z moich oczu wciąż leciały łzy.

-Barbara, proszę, otwórz- usłyszałam głos Niall’a.

-Zostaw mnie, proszę- mówiłam drżącym głosem, nad którym w żaden sposób nie mogłam zapanować.

-Co się stało- ciągnął dalej.

Westchnęłam i sięgnęłam dłonią do zamka, przekręciłam go wracając do poprzedniej pozycji. Starałam się otrzeć łzy, jednak marnie mi to wychodziło, wciąż pojawiały się nowe i nowe. Niall wszedł do środka, siadając obok mnie. Objął mnie ramieniem, przyciągając do siebie. Wtuliłam się w niego, mocząc mu koszulkę, oraz brudząc, ponieważ wraz z łzami, spływał także tusz do rzęs. Głaskał mnie po głowie, szepcząc jakieś uspokajające słowa. Nie mogłam w to uwierzyć. Myślałam, że odejdzie, że nie będzie chciał ze mną rozmawiać, że wyśmieje się, a on? Przytula mnie, próbuje uspokoić. Czuje się tak jak wcześniej…

-Szczerze mówiąc, pierwszy raz widzę jak płaczesz, i nie chcę widzieć drugi raz, rozumiemy się?- powiedział głaszcząc moje plecy.

-Nie mogę ci tego obiecać- szepnęłam. I tak złamałam już kilka obietnic, nie chciałam łamać kolejnej.

-Dlaczego?

-Bo wiem, że  i tak cie rozczaruje- pociągnęłam nosem.

-Chodź- odparł wstając z podłogi- Theo został sam i..

-Jak mogłeś zostawić go samego?- zapytałam zła i jak strzała wybiegłam z łazienki.

W momencie znalazłam się na dole przy chłopcu. Wzięłam go na ręce, nucąc coś pod nosem. Bujałam go, póki nie poczułam ciepłych dłoni dotykających mojej tali. Wiedziałam, że to Niall, jego głowa spoczęła na moim ramieniu. Gdy zauważyłam, że mały zasnął, spojrzałam na blondyna, który kazał mi go zanieść do sypialni. Tak też zrobiłam. Weszłam do pokoju i położyłam go na łóżku. Obstawiłam go dokoła poduszkami, aby nie spadł. Wychodząc zatrzymałam się na chwilę by spojrzeć na komodę, na której poustawiane były ramki ze zdjęciami. Na jednej z nich byłam ja, to znaczy, ja jako Rose, oraz Niall. Pamiętam kiedy zrobione to zdjęcie. W moje urodziny. Westchnęłam i chwyciłam ramkę w dłonie. Podziwiałam ją, byliśmy wtedy młodzi, młodzi i głupi. Ja żyłam nadzieją, a on? Nie wiem. Gdy miałam już odstawiać zdjęcie na jej wcześniejsze miejsce, do pokoju wszedł Niall. Zobaczywszy co trzymam w dłoniach, wyrwał mi przedmiot chowając go do jednej z szuflad.

-Dlaczego dotykasz moich rzeczy- warknął łapiąc mnie za nadgarstek.

-Ja.. po prostu zauważyłam to zdjęcie i chciałam przyjrzeć się jemu bliżej, miałam go właśnie odłożyć, ale ty… to boli, Niall, puść- powiedziałam, jednak on tylko wzmocnił uścisk.

-Posłuchaj, wszystko co wiąże się z Rose, jest święte, ty nie masz prawa tego ruszać, nawet na to nie patrz. Najlepiej wyjdź stąd, teraz- puścił mój nadgarstek.

-Przepraszam- powiedziałam drżącym głosem.

-Wyjdź stąd- syknął.

Pokiwałam głową, wychodząc z pokoju i po cichu zamykając drzwi by nie obudzić Theo. Zeszłam po schodach, do holu. Minęłam się z Liam’em, jednak przyśpieszyłam kroku. Nie chciałam być w tym domu ani chwili dłużej. Nadgarstek wciąż był czerwony i strasznie bolał. Co w niego wstąpiło? Chwyciłam jeszcze torebkę i jak najszybciej opuściłam ich posiadłość. Jak Zaczął padać deszcz, jednak, nie przejmowałam się tym, szłam dalej, a moje włosy robiły się coraz bardziej wilgotne, podobnie jak buty i ubrania. Z moich oczu skapywały łzy. Już drugi raz. Najpierw mnie pociesza, potem doprowadza do płaczu. Dlaczego on jest taki zmienny. Dlaczego nie może być tak jak wcześniej?





...............................
I jak wrażenia po tym rozdziale? Szczerze mówiąc, miałam zakończyć ten rozdział czymś miłym, jednak zdecydowałam się na takie rozwiązanie. 
Także spamuję tym linkiem (dziękuje za komentarze :)
Skomentuje ktoś? Oceńcie co wam się podobało w rozdziale najbardziej, a co najmniej :)
I to chyba tyle, więc pozdrawiam was serdecznie i życzę miłego wieczoru ;**