Sezon 2, rozdział 29

„Dla przeciwwagi uciążliwości życia niebo ofiarowało człowiekowi trzy rzeczy: nadzieję, sen i śmiech”

Tego dnia obudziłam się w swoim łóżku, nie bardzo wiedząc jak tam dotarłam. Pamiętam tylko deszcz, mokrą mnie idącą do domu, potem urwał mi się film. Otworzyłam oczy rozglądając się po pokoju, w poszukiwaniu pewnej osoby, którą zauważyłam po chwili. Florence siedziała w fotelu czytając jakąś gazetę. Odchrząknęłam podnosząc się do pozycji pół siadu.

-Widzę, że wstałaś- uśmiechnęła się odkładając magazyn. Pokiwałam głową i ziewnęłam- Pamiętasz coś z wczoraj?

-Kilka fragmentów, nic więcej. Poza tym, nie trzymają się siebie, więc nie jestem pewna.

-Wracałaś od Niall’a, po małej kłótni, sądzę, że można nazwać to kłótnią- odparła zamyślając się na chwilę.

-O co poszło znowu?- wyraźnie zaakcentowałam ostatnie słowo.

-Patrz- rozłożyła ręce, a nad nami pojawił się dymek.

We mgle dostrzegłam mnie trzymającą jakieś zdjęcie. Gdy uważniej się przyjrzałam, zauważyłam, że jestem na nim z Niall’em, kilka lat temu w Los Angeles. Potem do pokoju wchodzi właśnie on, i wyrywa mi ramkę, z wrogim wyrazem twarzy. Następnie ja wychodzę z jego pokoju, wychodząc na dwór, wtedy pada deszcz. Teraz wszystko jasne. Aż tak go zdenerwowałam, że musiał wyrzucić mnie z domu?

-Dlaczego on się tak zachował?- spytałam, patrząc na Florence.

-On ma sentyment do tego zdjęcia, wiesz, że pamięta o tobie. Zostały mu tylko fotografie.

-Oh- westchnęłam przecierając dłońmi twarz.

-Nie oczekuj, jak na razie, od niego zbyt wiele, on musi sobie poradzić sam, bez osób trzecich.

-Ja chce mu tylko pokazać, że to ja jestem Rose, że znowu możemy być razem- wyszeptałam.

-Daj mu czas- i nie wiadomo jak, pogłaskała mnie po plecach, przecież przed chwilą siedziała na fotelu.- Magia- zaśmiała się.

-Dlaczego czytasz w moich myślach.

-Tak jakoś przyzwyczaiłam się.

Zaśmiałam się, kręcąc głową. Przytuliłam się do niej, ona pocałowała mnie w czoło, każąc zejść na dół, na śniadanie. Przytaknęłam idąc w stronę łazienki, gdzie odprawiłam poranną toaletę. W ręczniku weszłam do garderoby wyciągając strój na dzisiaj, składający się żółtej sukienki do kolan, jasnego sweterka oraz brązowych butów na koturnie, z kilkoma ozdobami. Zeszłam gotowa na dół, do kuchni, gdzie znalazłam Florence, stojącą przy kuchence. Zajrzałam jej przez ramię, chcąc zobaczyć co przygotowywała. Naleśniki.

-Nie wiedziałam, że anioły umieją gotować- powiedziałam siadając przy stole zabierając talerz.

-Anioły są jak ludzie, mają podobne potrzeby, talenty, umiejętności, uczucia, ale śniadanie też umieją zrobić- zaśmiałyśmy się.

-Mogłaś powiedzieć mi to wcześniej, skoro potrafisz gotować to…

-Bozia rączki dała?

Zaśmiałam się. Florence nałożyła jeden naleśnik na mój talerz, a następnie powtarzając tą czynność. Usiadła naprzeciwko mnie, jedząc przyrządzone przez nią śniadanie. Poszłam w jej ślady.

Florence naprawdę dobrze gotuje. Dlaczego nie wiedziałam o tym wcześniej? Może zrobiłaby coś innego niż płatki, albo tosty. No cóż, może da się przekonać.

-Nawet na to nie licz- powiedziała, patrząc na mnie wymownie.

-Dlaczego czytasz w moich myślach?- udawałam oburzoną i wyszłam z kuchni.

Usiadłam na sofie biorąc laptop na kolana. Włączyłam pierwszą lepszą stronę plotkarską. Chciałam wiedzieć co dzieje się na świecie, a także co piszą o moim rzekomym związku.

Wczorajszego dnia Niall Horan [21 lat], widziany był z Barbarą Palvin [20 lat]. Przyjechał pod jej mieszkanie, zabierając do swojego domu. Po kilku godzinach obserwowania, nasi reporterzy postanowili odpuścić, ponieważ para nie wychodziła z domu. Jednak, koło godziny czwartej po południu, zauważyliśmy Barbarę, w dodatku płaczącą, która wybiegała z posesji Niall’a. Co tam się stało? Tego nie wiemy, ale postaramy się dociec prawdy. Czytajcie następny artykuł.

A teraz kolejny szokujący występ…

Zamknęłam laptopa, ze strachu obgryzając palce. Boże, jaka byłam głupia myśląc, że nie będzie i nie ma tam żadnych reporterów. Przecież oni są na każdym roku. Jak mogłaś się tego nie domyślić? Jeżeli zarząd to widział, mogą mi coś zrobić? Po pierwsze trzeba sprostować sprawę, a po drugie porozmawiać z Horan’em, jak rozwiązać tą dziwną sytuację. Tylko tym drugim zajmiemy się później.

Patrzę na stolik, na którym wibruje mój telefon. Sięgnęłam po komórkę, patrząc na ekran. ‘Zarząd’. Cholera jasna! Trzęsącymi dłońmi wciskam połącz.

-Halo?

-Za pół godziny widzę cie w gabinecie u Paul’a- warknął rozmawiający.

-D-dobrze- odparła drżącym głosem rozłączając się.

Schowałam telefon do torebki i poszłam powiadomić Florence, która dziwnym trafem wiedziała już wszystko. Zaoferowała, że pojedzie ze mną, aby pomóc mi w tej trudnej sytuacji. Bez wahania się zgodziłam i wspólnie opuściłyśmy mieszkanie. Zamówiłam taksówkę, na którą czekałyśmy jakieś pięć minut. Wsiadłyśmy do niej, to znaczy ja wsiadłam, Florence, postanowiła, że sama pojawi się na miejscu. Po kilkunastu minutach znalazłam się pod wielkim, nowoczesnym budynkiem. Podałam taksówkarzowi sumę pieniędzy i wyszłam z auta. Przełknęłam ślinę, patrząc na to wszystko. Florence pomachała mi przed oczami, na co zamrugałam kilkakrotnie. Uśmiechnęła się pocieszająco, prowadząc nas do odpowiedniego gabinetu. Ze strachem weszłam do środka, zauważając w nim jak zwykle naburmuszonego Niall’a. Westchnęłam usadawiając się obok niego na fotelu. Po chwili do pomieszczenia weszło dwóch mężczyzn oraz jedna kobieta. Florence pokazała mi, który to który, abym się nie zbłaźniła.

-Chyba wiecie w jakiej sprawie was wezwaliśmy?- zaczął Paul, rozsiadając się na krześle obrotowym. Pokiwałam głową, nie było mnie stać na nic innego.

-Tak- mruknął Niall.

-Więc, czy was do reszty pojebało? – warknął drugi mężczyzna, kładąc dłonie na biurku, patrząc na nas groźnie- Wiecie, jak naraziliście się mediom, a także nam! Wszyscy w koło tylko o tym mówią! Teraz proszę, jakie macie pomysły, by złagodzić tą chorą sytuację.

-Przepraszam- westchnęłam, spuszczając lekko głową. Byłam tak zestresowana, że słowa ledwo wychodziły mi przez gardło.

-‘Przepraszam’, nie załatwi sprawy. Gdy spotkacie jakiegoś dziennikarza, powiecie mu, że ktoś z rodziny Barbary nie wiem, babcia, ciocia, ciężko zachorowała, Niall chciał cie pocieszyć, jednak byłaś zbyt zdenerwowana i wybiegłaś. Rozumiemy się?- uśmiechnął się sztucznie patrząc to na mnie to na Horan’a. Pokiwałam głową, patrząc w oczekiwaniu na blondyna, który również przytaknął.

-Pamiętajcie, macie zachowywać się grzecznie, inaczej skończycie na bruku, tak jak ten twój marny zespolik- syknął i wyszedł z gabinetu trzaskając drzwiami.

-Powiecie mi o co wam poszło?- spytał Paul, jednak on był bardzo spokojny, trochę się uspokoiłam.

-Faktycznie pokłóciliśmy się o..- przełknęłam ślinę- O drobną rzecz, to nic ważnego.

-Nic ważnego? Czy ty siebie słyszysz? Rose była dla mnie bardzo ważna? Po cholerę brałaś to zdjęcie- warknął.

-Po pierwsze zmień swój ton, po drugie chciałam tylko mu się przyjrzeć, czy to tak wiele? Przecież nic się nie stanie, jak na to popatrzę!

-Owszem stanie. Po prostu nie dotykaj moich rzeczy.

-Jesteś niemożliwy! Cześć- powiedziałam wstając z fotela i wybiegając z gabinetu.

Wyszłam przed budynek, trochę ochłonąć. Zobaczyłam taksówkę więc od razu do niej weszłam podając kierowcy adres. Skinął głową skupiając się na jeździe. Oparłam się o siedzenie, przymykając powieki. Rozmasowałam skronie, starając się, aby ból minął. Zawsze tak mam, gdy się stresuje boli mnie głowa.

Dojechaliśmy. Wręczyłam taksówkarzowi pieniądze i żegnając się wyszłam z samochodu. Portier uśmiechnął się do mnie, starałam się to odwzajemnić, jednak nie wiem czy mi się to udało. Windą dojechałam na piąte piętro. Usłyszawszy ‘dzyń’ wyszłam z maszyny. Wyjęłam klucze z torebki, którymi otworzyłam drzwi. Zamknęłam je za sobą rzucając torbę na ziemię, oraz buty, zdjęte z moich stóp. Położyłam się na kanapie rozprostowując nogi. Zamknęłam oczy chcąc, aby to się skończyło. Nie wiem dlaczego. Denerwowało mnie tu wszystko, dosłownie. Nie rozumiem jak Barbara mogła to wytrzymać, ciągłe kontrolowanie, mówienie co masz robić. Przecież to wolny kraj robisz co chcesz, jednak nie w tym przypadku.

-Jak tam?- usłyszałam obok ucha. Podniosłam do góry jedno oko zerkając na Florenece.

-Wiesz, że źle. Byłaś tam przecież- mruknęłam.

-Tylko przez chwilę, ale sądząc po twojej minie, myślę, że nawet bardzo źle.

-Paul może i był miły, starał się chociaż, a tamten powarczał i wyszedł. Nie lubię takich ludzi.

-Taki świat biznesu. Nie możesz robić, to co ci się podoba, musisz się im uporządkowywać. Tak to jest.- westchnęła głaszcząc moje włosy- Może na poprawienie humoru, maraton filmowy?

-Jest trochę wcześnie.

-Będziemy miały więcej czasu.

-No dobrze.

Oczami Niall’a

Wielka dama wyszła z gabinetu Paul’a. Czy ona zawsze musi być najważniejsza? Czy to co ja czuje nie jest równie ważne?

-Jeżeli chcesz możesz mi się wygadać- usłyszałem głos Paul’a.- No dalej wiem, że potrzebujesz z kimś porozmawiać.

-Ale to jest takie skomplikowane- mruknąłem.

-Postaram się zrozumieć- zaśmiał się krótko.

-Chodzi o to, że Barbara wzięła zdjęcie moje i Rose. Po prostu je trzymała. Ja nie wytrzymałem, byłem zły, nie wiem co mną kierowało. Kazałem jej wyjść. Wiem, że postąpiłem źle, ale byłem wściekły. Wszystko to co związane z Rose jest święte, przecież tylko te cholerne zdjęcia mi po niej zostały- powiedziałem. Ostatnie zdanie wręcz wyszeptałem. Byłem bliski załamania.

-Niall, nie możesz reagować, tak agresywnie. To jest ciężkie pozbierać się po czymś takim, wiem, bo przechodziłem przez to samo. I uwierz nie życzę tego nikomu. Ból będzie mniejszy, ale z czasem, na wszystko niestety trzeba poczekać. Ja wciąż trzymam jej zdjęcie, nie rozstaje się z tym nawet na chwilę, przynosi mi szczęście. Coś jak talizman. Nadal mam ją w sercu, i nie wyrzucę. Kiedy tylko mogę przychodzę na jej grób. Niall, musisz poczekać, oswoić się z tą wiadomością, a przede wszystkim przeprosić Barbarę.

-Przecież to ona…

-Niall, nie chcę cie pouczać, ale Barbara nie zrobiła nic złego. Musisz o tym wiedzieć. Przeproś ją.

-Niech ci będzie.- mruknąłem wstając z fotela i kierując się w stronę drzwi, jednak gdy nacisnąłem klamkę…

-Nie strać jej- usłyszałem jeszcze zamykając drzwi.

O co chodziło Paul’owi? ‘Nie strać jej’? Przecież to nie ona jest tą jedyną, tą jedyną straciłem już bezpowrotnie.

Wsiadłem do auta, odpaliłem silnik i ruszyłem z parkingu. Moim kierunkiem było mieszkanie Barbary. Może i czułem lekkie poczucie winy, może i to ja się zachowałem źle, jednak czułem, że nie powinienem. Wiedziałem, że wydarzy się coś złego, coś czego będę chciał, ale i nie chciał. To jest chore. Może zawrócić? Zrobić to innym razem? Nie Niall, nie możesz…

Westchnąłem i zaparkowałem samochód. Wysiadłem z niego zamykając drzwi. Dotarłem do holu, gdzie zatrzymał mnie portier.

-Pan do kogo?- zapytał idąc za ladę.

-Do Barbary, jednak proszę o nie powiadamianie jej. Chciałbym zrobić jej niespodziankę- powiedziałem, w aucie obmyśliłem plan, mam nadzieję, że był to plan.

-Mam pana na oku.

-Dzięki.

Potrząsnąłem jego dłonią i ruszyłem w kierunku windy. Wcisnąłem guzik z piątką, dzięki czemu maszyna zawiozła mnie na odpowiednie piętro. Doszedłem do drzwi z numerem 512. Wziąłem głęboki oddech i zapukałem. Usłyszałem kilka kroków, zgrzytnięcie zamka i przede mną stanęła Barbara.

-Słucham.

-Mogę wejść?- zapytałem, na co uchyliła drzwi wpuszczając mnie do środka.

-Chcesz coś do picia?- zniknęła w kuchni, potem wróciła z dwoma szklankami wody- zresztą po co ja się pytam.- usiadła obok mnie na kanapie podając mi naczynie, podziękowałem jej skinieniem głowy.-Więc, przyszedłeś tu w jakimś konkretnym celu?

-Chciałem… chciałem cie przeprosić- powiedziałem zażenowany. Nie lubiłem przepraszać, nie umiałem.

-Co to za nagła zmiana?- zapytała z kpiną.

-Po prostu coś sobie uświadomiłem.

-Szkoda, że tak późno.

-Wiem, ale liczy się to, że zrozumiałem, prawda?- zaśmiała się kręcąc głową. – Dobra nie chcesz mnie słuchać, to nie. Na razie.

-Niall zaczekaj- powiedziała wstając z mebla.

-Co?- odwróciłem się i poczułem jej ciepłe usta na swoich..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,......
Heej :) Zaskoczyłam was? Jeżeli tak, to bardzo się cieszę. Jako, że nie mam nic mądrego do powiedzenia nie będę się zbytnio rozpisywać. Po prostu zachęcam do komentowania rozdziału, i zapraszam na nowy blog, na którym również pojawił się rozdział. (klik)
Miłego dnia ;*