Sezon 2, rozdział 13

„Odważny, to nie ten kto się boi, ale ten, który wie,

że istnieją rzeczy ważniejsze niż strach”

-Co cię tu sprowadza? –spytała- I dlaczego biegłeś?

-Poczekaj- wysapał próbując unormować oddech- Nigdy w życiu tak nie biegłem.- powiedział, a Rose się zaśmiała.- Posłuchaj mam do ciebie ważne pytanie.

-Zamieniam się w słuch.

-Chciałabyś wrócić na ziemię?- spytał, a ona spojrzała na niego ze zdziwionym  wyrazem twarzy.

-Dlaczego o to pytasz?

-Odpowiedz.

-Ale…

-Odpowiedz, proszę..

-Tak- westchnęła- Chciałabym. Nie rozumiem dlaczego mnie o to pytasz..

-Wiem co może rozwiązać twój problem- uśmiechnął się szeroko- Przeczytaj- podał jej ciemną teczkę, a wraz z nią dokumenty, które bardzo chciał jej pokazać.

Rose odebrała od niego przedmiot i wyjęła z niego plik kartek. Czytała każde zdanie z wyraźnym zainteresowaniem. Po kilku minutach popatrzyła na Paula, który obserwował jej twarz. Ona lekko się speszyła i przez chwilę się nie odzywali.

-Wciąż nie rozumiem- pokręciła głową cicho wzdychając.

-Przeczytaj całą ostatnią linijkę.

- Istnieje też możliwość przekazania biletu innemu aniołowi, ale możliwe jest to tylko za zgodą rady. W dzień podjęcia decyzji przyjdź z tym aniołem do siedziby rady. Przedstaw im dlaczego akurat jej/jemu oddać bilet.

-I?

-Naprawdę nie wiem.

-Posłuchaj. Zostałem wylosowany w jakieś akcji i nagrodą jest to, że mogę wrócić na ziemię, lecz muszę się trzymać tych zasad. Myślałem o tym i doszedłem do wniosku, że nie chcę tam wracać. Przecież chciałem pobyć z rodziną, przyjaciółmi, a na podstawie tego nie mogę, teoretycznie ich nie znam, więc nawet nie będę próbował. I przyszedłem tutaj, aby cie zapytać, zaproponować… abyś to ty wróciła na ziemię. Bądź szczęśliwa..- uśmiechnął się. Rose pokręciła głową, uśmiechając się smutno.

-Nie mogę Paul. To ciebie wylosowano, a nie mnie i to ty masz tam polecieć. Chciałabym wrócić, to prawda, ale nie mogę, po prostu nie mogę. Leć i baw się dobrze.

-Nie Rose. Postanowiłem i kropka. Chcę żebyś to ty wróciła na ziemię. Uwierz mi lepiej będzie jeśli ty to zrobisz. Po co ja mam marnować taką szansę na siebie skoro i tak nie zrobię nic pożytecznego? Proszę, Rose?

-Dziękuje- powiedziała bliska łez.

Przytuliła Paula najmocniej jak umiała. Teraz była szczęśliwa, bardzo szczęśliwa. Mogła wrócić na ziemię, jednak wiązały się z tym kolejne problemy. Ale mimo wszystko chciała spróbować. Spotkać się z nimi, albo chociaż zobaczyć jak żyją, jak wyglądają, co robią. Nie musiała z nimi rozmawiać choć bardzo tego chciała. Musiała być silna. Tym razem nie poddam się tak łatwo..

-Dziękuję, jesteś najlepszy.- popatrzyła mu w oczy i szeroko się uśmiechnęła.

-Zasłużyłaś.

-Jestem ci dłużna do końca życia.

-Już nie przesadzaj.- machnął ręką- Przyjdę po ciebie jutro o dwunastej, musimy omówić kilka spraw i pójdziemy do urzędu.

-Dobrze.- pokiwała głową- Jeszcze raz ci dziękuje i do zobaczenia- pomachała mu, gdy był już za furtką.

-Do zobaczenia.

Następny dzień

Rose tego dnia obudziła się z uśmiechem na ustach. Wiedziała, że czekają ją wielkie zmiany. Ale nie miała nic przeciwko. Chciała wrócić, mimo wszystko.

Wstała z posłania i poszła do łazienki. Odbyła poranną toaletę, a następnie zajrzała do szafy. Ubrała się tak jak zawsze w białą sukienkę. Zresztą tylko takie miała, każda dziewczyna w miała taką w tym mieście. Praktycznie ludzie różnili się od siebie tylko rysami twarzy i kolorem włosów, gdyż ubrania mieli identyczne.

Gotowa spojrzała na zegar. Dziewiąta. Z westchnięciem opuściła swój pokój i zajrzała do kuchni gdzie przy stole siedziała jej babcia pijąc kawę. Uśmiechnęła się do niej i zasiadła naprzeciwko staruszki.

-Masz jakieś plany na dziś?- spytała.

-Oh, z tego nadmiaru emocji zapomniałam ci o czymś powiedzieć. Pewnie wiesz, że odbywa się tutaj taka akcja w której losowany jest jeden z aniołów. Nagrodą jest powrót na ziemię, oczywiście na określonych zasadach. Pamiętasz Paula? On wygrał i postanowił, że to mi odda bilet na powrót. Rozumiesz? Mogę wrócić do domu. Nie chcę cie zostawiać, ale tak bardzo chciałbym ich zobaczyć. Tęsknie za nimi, a gdy byłam ich „odwiedzić” te uczucie się pogłębiło.

-To świetnie, ale czy poradzisz sobie z tym? Mówię o zmianie otoczenia, kiedyś obiło mi się o uszy, że nie wracasz jako ty, tylko w ciele kogoś innego. Rose, to może być trudniejsze niż się wydaje. Nie podejmuj tej decyzji tak szybko. Kiedy musisz dać odpowiedź?

-Dzisiaj idziemy do urzędu. Ja..wiem, że o będzie trudne, ale chcę spróbować. W dawnym wcieleniu poddałam się, ciągle uderzałam o dno, a teraz chcę to zmienić, chcę udowodnić chociaż sobie, że potrafię być silna.

-Moja dzielna wnuczka. Wierzę w ciebie, bądź szczęśliwa- uśmiechnęła się życzliwie i chwyciła dłoń Rose- Poradzisz sobie. Będę cie obserwować.

-Dziękuje babciu. Bardzo cie kocham.

-Ja ciebie też słoneczko. A teraz zjedz śniadanie bo głodnej na pewno cie nie puszczę.

Szatynka zaśmiała się na jej słowa. Wywróciła oczami i wstała z krzesełka, aby przygotować sobie coś do jedzenia. Wybór padł na tosty, więc zajęła się ich przyrządzaniem. Gdy były już gotowe, posmarowała je dżemem truskawkowym i usiadła na dawnym miejscu. Ze smakiem kosztowała śniadanie. Kiedy skończyła umyła talerz i schowała go do szafki.

Spojrzała na zegar, który wskazywał godzinę dziesiątą. Czas dłużył się niemiłosiernie. Dziewczyna wyszła do ogródka, ułożyła się wygodnie na hamaku i odpoczywała pogrążając się w myślach. Teraz będzie łatwiej.         

Nawet się nie obejrzała, a zasnęła. Gdy się obudziła odruchowo spojrzała na zegarek, który miała na nadgarstku. Za pięć dwunasta. Gwałtownie wstała i pobiegła do domu. Zabrała teczkę, pożegnała się z babcią i wyszła na zewnątrz. Przy furtce zauważyła już Paula. On nigdy się nie spóźniał, ba, nawet przychodził wcześniej, aby zdążyć.

-Gotowa?- zapytał, gdy ruszyli.

-Raczej tak. Jeszcze raz ci dziękuje.

-Powtarzasz się- pokręcił głową- To dla mnie przyjemność i przynajmniej wiem, że nie zmarnowałem tej szansy. Zasługujesz na to.

-Bez przesady.

Przez resztę drogi żadne z nich się nie odezwało. Nie wiedzieli o czym rozmawiać, a w szczególności Rose, która chciała mu dziękować bez przerwy. W końcu zasłużył. I nagle ją olśniło..

-A co jeśli nie pozwolą mi wyjechać? Co wtedy będzie?- spytała zmartwiona, gdy stanęli przed budynkiem.

-Zgodzą się. Przestań myśleć pesymistycznie, chodź.

Weszli do środka. Budynek wewnątrz urządzony był w kolorach bieli, bo czego innego można się spodziewać po aniołach. Przy ladzie stała kobieta o blond włosach, ubrana w identyczną sukienkę jaką miała na sobie Rose.

-Pomóc wam w czymś?- spytała podchodząc do nich.- Może inaczej, imię i nazwisko.

-Paul Carter.

-Oh! Trzeba było tak od razu. Pan Andrew z resztą czekają już na ciebie. Windą na trzecie piętro, trzecie drzwi po prawej.- uśmiechnęła się serdecznie i odeszła za ladę gdzie zajęła się papierkową robotą.

Oni jakby oszołomieni całą tą sytuacją dopiero po chwili ruszyli do windy. Wcisnęli odpowiedni guzik i czekali aż dojadą. Rose bardzo się stresowała, bała się, że decyzja rady nie będzie korzystną dla niej. Miałaś być odważna!... Próbuję.

Drzwi windy otworzyły się. Jako pierwszy wyszedł z niej Paul i zaczął szukać drzwi z numerem trzy. Gdy je znalazł zapukał i chwycił dłoń Rose, gdyż ta chciała się wracać. Już za późno..

Pomieszczenie było bardzo przestrzenne, zapewne dzięki bieli jakiej użyto. Za podłużnym stołem siedziało pięć osób, łącznie z Andrew’em. Rose w rogu sali zauważyła Florence, która uśmiechnęła się do niej pokrzepiająco, dodając dziewczynie otuchy.

-Więc jaka jest twoja decyzja?- spytał z mostu jeden z siedzących za stołem.

-Chcę oddać nagrodę Rose- powiedział pewien.

-Jak się nazywasz?

-Rose Parker.

-Daj mi jej kartotekę- powiedział do Florence, która podała mu średniej wielkości teczkę koloru jasnego niebieskiego- Rose Parker, lat 20. Popełniłaś samobójstwo kilka razy jednak rzucenie się pod samochód było twoim ostatnim.. Cierpiąca, co tu dużo mówić. Daj nam kilka minut na podjęcie decyzji. Poczekajcie na korytarzu.

Rose pokiwała głową i wyszła z pomieszczenia. Z tych emocji cała się trzęsła. Mężczyzna, który przed chwilą w kilka sekund streścił jej życie wydawał się być oschły. Ale czy w mieście aniołów można takim być?

-Przestań się trząść- powiedział Paul i przytulił ją do siebie.

-Boję się.

-Zapraszam- usłyszeli. Oderwali się od siebie i z powrotem weszli do pokoju, aby usłyszeć werdykt.

.....................................................

Dlaczego musicie zgadywać, co? Ja nie mogę, myślałam, że was zaskoczę, a wy wszystko wiecie, jednak cieszę się, że wam się podoba :)
A tak w ogóle to jak tam w szkole? Mi przydzielili dwa razy po osiem godzin i trzy razy po siedem. A to dopiero pierwsza gimnazjum -.- No cóż, a jak tam u was?