Sezon 2, rozdział 5

"Nieskończona jest droga do

odkrycia"

Usiadł na podłodze, a zeszyt położył obok tym razem zamknięty. Nie wiedział dlaczego, ale coś, wręcz  zabroniło mu to czytać. Nie wiedział tylko co, albo kto...

Rose zajęła miejsce obok brata próbując położyć dłoń na jego ramieniu co zakończyło się niepowodzeniem. Chciała go teraz przytulić,  tak mocno za nim tęskniła. Chciała mu powiedzieć, że jest tu przy nim i będzie. Chciała z nim porozmawiać, na jakikolwiek temat, ważne żeby był przy niej. Chciała, ale nie mogła tego zrobić. Między nimi znajdywała się jakaś niewidzialna bariera, która chroniła go przed jej dotykiem, bądź głosem? Czy to normalne? 

Chłopak westchnął głęboko. Czuł się źle szperając w jej rzeczach.
Wiedział, że w jakiś sposób go obserwuje z góry. Dlaczego sięgnął po zeszyt? Chciał dowiedzieć się prawdy. Co było powodem samobójstwa Rose? Wiedział, że wina leży po stronie Nialla, jednak nie tylko on jest winny. Tylko kto? Kto namieszał tak w życiu tej słabej dziewczyny? Dlaczego to zrobił? Tyle pytań pozostawały wciąż bez rozwiązania. Chciał zajrzeć do zeszytu siostry, jednak nie teraz, ta sprawa jest zbyt świeża...

Wiedziała o czym myśli, przecież była aniołem, słyszała to. Było to coś w rodzaju podsłuchiwania, ale dozwolonego. Dziwnie brzmi, prawda? Tu wszystko jest dziwne niż w rzeczywistości. Anioły mogą przybywać na ziemię jednak nie mogą tu zostać na stałe. Mogą stać obok ludzi, ale nie mogą ich dotknąć. Mogą słyszeć ich myśli, bez poczucia winy. Są przez cały czas szczęśliwi, lecz życie nie jest usłane różami, prawda? Tam nie ma czegoś takiego jak smutek czy złość, te emocje są im nieznane. Nieznane aniołom. Są to istoty zamieszkujące niebo. Istoty posiadające białe i potężne skrzydła, które z czasem robią się silniejsze. Anioł nie zostanie rozpoznany przez człowieka, właściwie on go nie widzi, po prostu czuje kogoś obecność, jednak nie na tyle mocno, aby się bać. Czy anioły umieją latać? Widzieliście bajkę w której nie latały? W tej "bajce" latają, lecz jest to trudna czynność, której muszą długo się uczyć.

Derek wstał z ziemi prostując kości. Ostatni raz spojrzał na pokój Rose po czym wyszedł na korytarz. Gdzie się nie spojrzał widział fotografie dziewczyny. To tak bardzo bolało. Mógł zobaczyć ją tylko poprzez zdjęcie, inaczej się nie da. To było niesprawiedliwe. Życie jest niesprawiedliwe. Dlaczego Bóg musiał zabrać akurat ją? Akurat jego siostrę, którą kochał całym sercem. Wiedział, że te wszystkie spędzone razem chwile już nigdy się nie powtórzą choć chciał po raz ostatni z nią porozmawiać, przytulić. Najbardziej brakowało mu jej bliskości. Biło od niej przyjemne ciepło. Zawsze gdy ją przytulał czuł zapach jabłek. Jej ulubionym owocem było jabłko. Wiedział o niej wiele rzeczy. Na przykład jej ulubionym kolorem był niebieski. Uwielbiała spaghetti. Nigdy nie rozstawała się z bransoletką, którą podarowała jej babcia.

Ulubionym kwiatem była róża, mówiła, że kocha jej zapach. Mógłby wymieniać do końca jednak nie mógł pozwolić sobie na urojenie choćby jednej łzy.

-Dlaczego cie tu nie ma?- szepnął załamany.

Dziewczyna podeszła do niego chcąc powiedzieć Zawsze tu będę jednak nie mogła tego powiedzieć, nie mogła nic powiedzieć. Był to jeden z minusów bycia aniołem. 

Rose ostatni raz spojrzała na brata po czym wróciła na parter. Gdy znalazła się na zewnątrz rozejrzała się po okolicy. Nic się nie zmieniło. Wszystko pozostało na swoim miejscu. Jej matka wciąż łkając siedziała na  schodkach, a obok ojciec, który próbował ją pocieszyć.

Posłała mi ostatni uśmiech zamykając furtkę. Jej sukienka lekko zafalowała pod wpływem wiatru. Londyn. Miasto w którym pogoda jest zmienna. Może padać bez przerwy jednak później wychodzi słońce. Właśnie to w tym mieście lubiła.

Szła ulicą mijając mieszkańców miasta. Wszyscy się gdzieś śpieszyli, nie zwracali uwagi na innych. Pewna kobieta pchając wózek, w którym prawdopodobnie przebywało dziecko, podała jej kartkę. Kobieta uśmiechnęła się lekko po czym przyśpieszyła kroku i już jej nie było. Zdziwiona Rose rozwinęła karteczkę.

#Powiadomienie pierwsze

Twój pobyt na ziemi kończy się

za dwie godziny. Wykorzystaj je jak

najlepiej. Odwiedź rodzinę.

Nie spóźnij się na pociąg.

Dziewczyna zgniotła kartkę papieru i wrzuciła ją do kosza. Westchnęła po raz setny tego dnia. Jednak zebrała w sobie wszystkie możliwe siły przyśpieszając kroku. Chciała znaleźć się tam jak najszybciej. Chciała jak najszybciej Go zobaczyć.

Kierunek - Niall

....................................................

No witam :) Przepraszam, że rozdziały pojawiają się nieregularnie jednak mam jeszcze do pisania dwa blogi. Przyjmiecie usprawiedliwienie? :)

Jak wam się podoba rozdział. Cóż jest w nim mało dialogów, ale o to właśnie mi chodziło. Chciałam w jakiś sposób przekazać wam emocje i myśli niektórych bohaterów. Udało mi się?

Komentując wynagradzasz moją pracę :)

Pozdrawiam i życzę miłego dnia.