Rozdział 17

"Żyć to nie znaczy iść przez

 róże.

Sięgać po laury, zbierać 

oklaski.

Żyć to znaczy przetrwać wszystkie

 burze.

I dążyć tam, gdzie świecą ideałów

 blaski" ~Adam Asnyk

Cholerny budzik! Zrzuciłam go z szafki, ale on nadal dzwonił. Z niechęcią wstałam z łóżka chcąc  go  kopnąć jednak po chwili tego pożałowałam, złapałam się za stopę i zaczęłam skakać dookoła pokoju. 

-Boli-pisnęłam i usiadłam na podłodze starając osłabić ból.

Masowałam stopę do momentu gdy przestała boleć. Mogłam więc wstać, poszłam do łazienki gdzie wzięłam prysznic. Nasmarowałam ciało balsamem kokosowym. 

Założyłam miętowe rurki, biały top i długi sweter we wzory, a do tego ciemne botki.

Zniosłam po schodach walizkę, postawiłam ją w przedpokoju. Weszłam do kuchni gdzie zastałam Dereka pijącego kawę.

-Siadaj dla ciebie też zrobiłem-powiedział odstawiając kubek.

-Dziękuje, a gdzie mama?

-Pojechała do pracy, wróci za jakąś godzinę bądź dwie.

-To dobrze-stwierdziłam upijając łyk kawy-Pyszna.

-Kanapki też zrobiłem-zaśmiał się.

-Jak ja cie kocham braciszku.

-Każdy mi to mówi-zaśmiałam się.

Sięgnęłam po talerz z kanapkami, wzięłam jedną i zaczęłam jeść.

-Pyszne-powiedziałam jedząc kolejną kanapkę.

Gdy zjadłam już pięć kanapek mogłam spokojnie powiedzieć, że jestem najedzona. Jako, że Derek zrobił śniadanie postanowiłam po nim posprzątać, chociaż tyle mogłam zrobić. 

-Chodź już bo się spóźnimy-krzyknął.

-No dobra.

Przeszłam do przedpokoju, wzięłam walizkę i wyszłam z domu uprzednio zamykając drzwi na klucz. Bagaż schowałam do bagażnika po czym sama weszłam do auta. Wyjęłam  z torby telefon, włączyłam go, a na dotychczas czarnym ekranie wyświetliło się: 30 nieodebranych połączeń, 15 nieodebranych wiadomości. Połową z nich był nieznany numer. Wrzuciłam telefon z powrotem do torebki i popatrzyłam się na krajobraz za oknem.

Mimo wczesnej pory Londyn budził się do życia. Ludzie śpieszący się do pracy, biegnący po chodniku co chwila na kogoś wpadając bądź wylewając wystygniętą już kawę, matki ciągnące swoich dzieci do znienawidzonej przez wszystkich szkoły, kiedyś ja byłam na ich miejscu. Uśmiechnęłam się na samo wspomnienie.

Strasznie będzie mi brakowało Londynu, tego zamieszania, zmiennej pogody. Będę bardzo tęsknić

Żegnaj Londynie..

Wysiadłam z samochodu, kątem oka zerknęłam na zatłoczoną ulicę.

-Chodź, za chwile wylatujesz-powiedział Derek ciągnąc moją walizkę.

-Idę.

Weszliśmy na teren lotniska, mocno przytuliłam Dereka, wzięłam walizkę po czym przeszłam przez odprawę i po chwili siedziałam w samolocie.

Wracam tam gdzie zaczął się 

koszmar..

.....................

No to teraz akcja się rozwinie. Mam nadzieję, że się podoba, liczę na komentarze, bo w poprzednich jest po dwa lub trzy, nie sądzicie, że to nie za wielka motywacja? Zauważyłam, że w ankiecie Podoba wam się blog? jest jeden głos na nie, no cóż szanuje tą decyzję, nie każdemu musi się podobać to co pisze. Wiem, że nie piszę, tak świetnie jak inne blogerki, ale się staram. Sądzę, że ten blog podoba wam się bardziej niż tamte, dlaczego?

Dziękuję za 2000 wejść!

I już 10 obserwatorów!

Bardzo dziękuje!