Epilog pierwszego sezonu

"W jednym śmierć jest

lepsza od miłości.

Gdy śmierć nas dopadnie

nic nie czujemy, lecz

miłość ciągnie się z nami do

końca i tylko śmierć może nas

uratować" 

Tydzień później

Narracja trzecioosobowa 

Kolejny tydzień oczekiwań i niespodziewanych wybuchów emocji.

Dzień 1:

Brak poprawy.

Dzień 2:

Brak poprawy

Dzień 3:

Brak poprawy.

Dzień 4:

Próba wybudzenia.

Dzień 5:

Brak zmian

Dzień 6:

Brak poprawy

Dzień 7:

Wciąż nic

Próba wybudzenia Rose dała przeciwny skutek. Wyniki były coraz gorsze, nikt nie wróżył jej dobrze. Lekarze kazali być przygotowanym na wszystko. Organizm pacjentki walczył, przynajmniej próbował jednak bez rezultatów.

Każdy jest przekonany, że śmierć jest końcem świata.

Nie będzie przekonany, że to tylko i wyłącznie koniec jego świata.

W najgorszym stanie była jej rodzina, czyli brat i matka, którzy nie opuszczali jej nawet na chwilę. Derek nie przypominał tego chłopaka z przed paru tygodni, teraz jest wrakiem człowieka. Mało je, a czasami wcale. Nie odchodzi od siostry, wciąż siedzi na tym samym krzesełku, opowiadając jej o minionym dniu bądź o pustce, którą odczuwa. 

Te rodzeństwo było wyjątkowe, choć każde jest wyjątkowe, lecz te było wyjątkowe na swój sposób. Mogło sobie dokuczać, mogli się kłócić godzinami, mogli wyzywać się od najgorszych, ale nigdy, ale to nigdy nie powiedzieli, że się nie kochają. Te słowa nawet nie mogły przejść im przez gardło. Sytuacje i wydarzenia przez które przechodzili znacznie zbliżyły ich do siebie. Mogli na siebie liczyć w każdej sytuacji, wspierali się, pomagali, i kochali. Tak na prawdę teraz mogą podziękować swojemu ojcu, bo gdyby nie on nigdy by się do siebie aż tak nie zbliżyli.

Świadomość  śmierci to trucizna, to środek toksyczny dla osobnika, który stosuje go na samym sobie.

Świadomość to światło bijące, bijące, na zewnątrz, świadomość oświetla nam drogę, abyśmy się nie potknęli.

Świadomość to płonące reflektory, pędzącego parowozu.

Jeśli spróbujemy zwrócić je światłem do wnętrza, nastąpi katastrofa.

Matka Rose, Celine cierpiała, bardzo cierpiała. Nie umiała pogodzić się ze świadomością bliskiej już śmierci swojej córki. Żałowała przyjazdu tutaj, żałowała spotkania tutaj wszystkich osób, żałowała wszystkiego. Obwiniała się za samobójstwo córki. Uważała, że nie spędzała z nią zbyt wiele czasu. W momencie śmierci bliskiej ci osoby uderza człowieka świadomość niczym nie dającej się zapełnić pustki. Pragnęła przeprosić córkę, za te wszystkie niepotrzebne kłótnie, niepotrzebne spory, niepotrzebne słowa. Pragnęła powiedzieć córce jak bardzo ją kocha jednak teraz jest już za późno.

Z radością witamy nowo narodzone dzieci.

Z trudem przychodzi wydusić słowa pożegnania, gdy wiemy, że ktoś odchodzi na zawsze....

Obejmuje cie ból  i  smutek jeżeli bliska osoba ci umiera, a wtedy uświadamiasz sobie, że już jej więcej nie zobaczysz.

Najdziwniejsze było to, że nawet Lucas przyszedł odwiedzić Rose .  Dopiero teraz zrozumiał co zrobił tej niewinnej osóbce, którą przecież kochał.   Przez niego Rose próbowała się zabić,  przez niego cierpiała,  przez niego bała się wyjść z domu,  przez niego bała się każdej napotkanej osoby,  bała się ludzi,  bała się wszystkiego.

-Bolało?

-Tak.

-Przepraszam.

-Przecież to i tak nic nie zmieni....

-Zapraszam do gabinetu-powiedział poważnie lekarz.

Celine wraz z Derekiem wstali z krzeseł wreszcie rozprostowując swoje kości. Wyszli z sali żegnając się z pielęgniarką. Nie wiedzieli o co chodziło doktorowi. Może będzie to dobra wiadomość? Może zła? Ciekawość..

Z powrotem usiedli na krzesełkach tym razem w gabinecie. 

-Sprawa nie jest za ciekawa- zaczął- Wyniki są coraz gorsze. Pacjentka słabnie. Obawiam się, że niedługo... nastąpi koniec.- westchnął- Przykro mi.

-Ale jak to?- wydusiła matka po czym zaniosła się płaczem.

-Obiecaliście jej pomóc.-szepnął Derek powstrzymując się od urojenia choćby jednej łzy.

-Wystąpiły pewne komplikacje, i aby utrzymać ją przy życiu musieliśmy poddać ją w stan śpiączki.  Wczoraj zrobiliśmy badania, wyniki znacznie się pogorszyły. Trzeba być przygotowanym na najgorsze, nawet śmierć.

-Ile ma jeszcze czasu?

-Najwyżej tydzień.

...

5 dni później

-A pamiętasz jak się wtedy pogodziliśmy?-  zapytał Derek nie oczekując odpowiedzi od nadal śpiącej Rosie.

Po raz kolejny siedział przy niej, opowiadając dzieje z przeszłości i choć wiedział, że mu nie odpowie dalej mówił.

Oczami Rose

Pustka. Czuliście kiedyś coś takiego?

Bezsilność. Wiecie jak to jest kiedy słyszycie wszystko, czujecie, ale nie możecie nic zrobić? Nie poruszyć się? Nie dać znaku życia?

Nie wiem dlaczego tak jest. 

Po głowie ciągle chodzi mi jedno wspomnienie...

-Ty boisz się zmian?-spytałam.

-Tylko jednej.

-Jakiej?

-Boję się zostać bez 

ciebie.- rzekł poważnie.

-Nigdzie się nie wybieram-

powiedziałam i poczochrałam

jego blond włosy.

-Jesteś dla mnie

 bardzo ważna.

Czy to była miłość? Nie wiedziałam. Możliwe. Bo czymś to przecież było..

Bardzo często mnie wkurzał, ale zdążyłam się już przyzwyczaić, że wkurzenie bywa jednym z objawów miłości..

Dlaczego wciąż za nim tęsknie? Dlaczego wciąż o nim myślę? Dlaczego wciąż nie mogę przestać go kochać?

Czuję, że odpływam..

-Rosie!- usłyszałam 

znajomy głos.

-Babcia!-krzyknęłam i rzuciłam

jej się na szyję.

-Znowu się widzimy- zaśmiała 

się.

-Wiem babciu, przepraszam.

Chciałam być silna, ale 

mi to nie wychodzi.

-Rosie, Bóg wysłał mnie

tu po ciebie.

-Dlaczego?

-Uważa już, że wiele

wycierpiałaś i postanowił

zabrać Cie do siebie, a 

mnie przysłał po to, abym

się tobą opiekowała. Będę

twoim aniołem stróżem.

-Czyli już nie wrócę na ziemię?

-Nie.

-Będę tęsknić za mamą, Derekiem

i Niallem- rozpłakałam się.

-Może cie tam nie będzie, ale

zawsze będziesz mogła do nich 

przyjść, jednak oni nie będą Cie 

widzieć.

-Umieram?

-Tak, jednak będziesz w lepszym świecie,

tutaj nie odczuwa się takich uczuć 

jak złość czy smutek, istnieją tu tylko

szczęście i miłość. 

-Będę za nimi tęsknić- powiedziałam

pociągając nosem- Mogłabym ich

jeszcze zobaczyć jako człowiek?

-Niestety nie, mogę cie tam zabrać

jedynie na chwilę.

-Lepsze to niż nic.

-Zamknij oczy, gdy prosta linia

pojawi się na jednej z maszyn

wrócisz tutaj, zgadzasz się?

-Tak.

Zrobiłam to co wcześniej kazała, 

chwyciłam

ją za rękę czując jak znikam.

Gdy otworzyłam oczy ujrzałam

salę w której przebywałam.

Podeszłam bliżej łóżka spoglądając

na moją osobę. Nic się nie zmieniłam.

Obok mnie siedział Derek. Popatrzyłam na brata.

Trzymał moją dłoń, mówiąc do mnie

wiele rzeczy, których już nigdy nie usłyszę.

Moja mama siedziała na zewnątrz sali

trzymając twarz w dłoniach cicho szlochając.

Położyłam jej dłoń na ramieniu choć wiem, że

i tak nic nie poczuła.

Po chwili do sali wbiegł zapłakany Niall.

-Dlaczego do cholery jasnej nie powiedziałeś

mi, że ona umiera?!-spytał prawie krzycząc.

-Nie musiałeś o tym wiedzieć-syknął.

-Musiałem! Kiedy ty zrozumiesz, że ja ją

nadal kocham?!

-Nigdy!- krzyknął- Wyjdź stąd!

-Nie.

-Powiedziałem wyjdź!

-Nie.

-Albo wyjdziesz stąd na własnych

nogach albo ci pomogę.

-Przestańcie!- krzyknęłam jednak

po chwili zdałam sobie sprawę z

tego, że mnie nie usłyszą.

-Wychodzę, ale nie myśl, że

się mnie tak łatwo pozbędziesz.

Wtedy jedna z maszyn wydała

z siebie pisk, a na ekranie pojawiła się prosta linia.

Czas już na mnie.

Zaczęłam znikać.

Ostatni raz spojrzałam na moją

rodzinę po czym lekko się uśmiechnęłam.

Tydzień później

...

Narracja trzecioosobowa 

Biała trumna z ciałem dziewczyny powoli  zjeżdżała w dół, aż znalazła się na dnie.  Mężczyźni zasypali dół  piaskiem.

Celine zanosiła się płaczem, a Derek... nie krył już swoich uczuć. Po jego policzkach spływały łzy, nie miał na nic siły.

Rose stała z boku, niewidzialna, przypatrywała się wszystkim tu zgromadzonym osobom. Większość z nich znała. Z jej oczu nie płynęły łzy choć bardzo tego chciała, chciała rozryczeć się jak małe dziecko, które nie może nic zrobić, po części było to prawdą... 

Niall stał z przodu patrząc jak jej ciało zanika w środku. Poczuł coś w rodzaju pustki, wiedział, że musi nauczyć się od nowa żyć jednak wiedział też, że nigdy nie pokocha kogoś innego równie mocno jak kochał Rose. 

-Żegnajcie- powiedziała Rosie  po czym zniknęła. Zniknęła.  I już nigdy się nie pojawi...

The End

..............

To już oficjalnie koniec! Przez cały czas gdy to pisałam czułam się bardzo źle,  ponieważ to już koniec, a te smutne zakończenie rozwala mnie od środka. Trochę się rozpisałam, ale taki był plan.

Mam nadzieję, że się podoba i chociaż zakończenie jest smutne skomentujecie! 

Bardzo wam dziękuje za:

-16 obserwatorów!

-222 komentarze!

-37 głosów w ankiecie

na tak!

Jesteście cudowni!

Wejdź!