Sezon 2, Rozdział 1

"Scooby: Ja też mam

odejść?

Kudłaty: Nie, przyjaciele

nigdy nie odchodzą"

- A pamiętasz jak się poznaliśmy?- zapytał retorycznie, nie oczekiwał odpowiedzi- Wychodziłem z kawiarni, pijąc twoją ulubioną kawę, a wtedy cię zauważyłem. Niby nie wyróżniająca się z tłumu, ale wyjątkowa i inna.. Zdesperowany odwróciłem się, wpadając na ciebie. Byłem wtedy najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi, wiesz? Uwierzyłem w miłość od pierwszego wejrzenia. Ludzie którzy utracili ukochaną osobę są jak dzieci, które bez swojej ulubionej maskotki nie mogą zasnąć i ciągle płaczą. Bardzo za tobą tęsknię. Mogłem nie wyjeżdżać, nie zostawiać tak ważnej osoby jaką byłaś ty. Byłaś moją pierwszą i prawdziwą miłością. Przepraszam za wszystko co ci zrobiłem, przepraszam za to, że nie było mnie gdy potrzebowałaś wsparcia, przepraszam, że cie opuściłem, przepraszam, jedno słowo, jednak ono nie naprawi wszystkich szkód wyrządzonych moją osobą. Kocham cię, dwa słowa. Pamiętasz jak lubiłaś gdy je mówiłem?- kolejne pytanie na które nie oczekiwał odpowiedzi- Rosie, ja.. nigdy o tobie nie zapomnę...Wróć do mnie, p-proszę- wyszlochał wpatrując się w grób ukochanej.

-Niall, musimy już iść- poczuł na swoim ramieniu ciepłą dłoń Zayna.

-Jeszcze chwila- powiedział zawzięcie wpatrując się w jej zdjęcie.

-Ona nie żyje- syknął.

-Idź stąd- warknął- Chce zostać sam!- krzyknął chowając twarz w dłoniach.

-Przepraszam- powiedział odchodząc.

-Najgorszym momentem w życiu człowieka, jest ten, kiedy oddając połowę serca ukochanej osobie ona odchodząc zabiera obie, pamiętasz co napisałaś w pamiętniku, którego nie powinienem czytać jednak ciekawość wzięła górę. Kocham cię- szepnął łamiącym głosem wstając z ławeczki kierując się w stronę wyjścia ze cmentarza- Zawsze będę cie kochać.

Wyszedł z terenu cmentarza po raz kolejny zalewając się słonymi łzami. 

Dlaczego go opuściła? Dlaczego nie została? Nigdy się tego nie dowie. Kochał ją całym sercem, okazywał to na każdym kroku jednak tutaj ona nie dopuszczała go do siebie, nie dopuszczała miłości.

Ciepły powiew wiatru spowodował gęsią skórkę, ale spowodował coś znajomego, coś dzięki czemu serce przyśpieszało rytmu, coś lub kogoś kogo kochał.

-Rose, to ty?!- krzyknął zwracając głowę ku niemu, kolejny powiew wiatru- Wybacz mi!

 Na jego nosie pojawiła się kropla wody, starł ją opuszkiem palca jednak po chwili pojawiło się ich jeszcze więcej. Deszcz. 

-Czyli nie?!

Grzmot.  Wcale  mu  nie  wybaczyła,  i  pewnie  nie  wybaczy..

...

-Derek, ona musiała...- zaczęła jednak bezczelnie jej przerwał.

-Nie mów już o niej!- krzyknął i wyszedł z domu trzaskając drzwiami.

-Ona  wróci, wróci-  powtarzał  sobie,  ale  sam   tracił już nadzieję.- Musi wrócić...

Przeszedł przez drogę  nie zwracając uwagi na klaksony samochodów. Dłonie wsadził do kieszeni kierując się w stronę parku.  Mijał szczęśliwych ludzi, dzieci beztrosko bawiące się na  placu zabaw, pary trzymające się za ręce, to wszystko sprawiało,  że jego serce coraz bardziej krwawiło, dlaczego on musi  się tak czuć?

Usiadł na jednej z ławek chowając twarz w dłoniach, po co ma żyć skoro najważniejsza osoba w jego życiu odeszła? Na zawsze...

-Wszystko w porządku?- usłyszał przed sobą, pokiwał przecząco głową, po co ma kłamać?- Opowiesz mi?- zapytał na co chłopak przeniósł na niego wzrok.

Obok Dereka siedział niski staruszek. Ubrany był w białą bluzkę, sweter i zwykłe spodnie, a do tego ciemne buty. Na jego nosie spoczywały okulary, które zakrywały kolor jego zielonych oczu.  Żółta czapka zakrywała jego włosy, jednak dało się zobaczyć parę szarych kosmyków.  Dłonie podpierał na lasce.

-Moja siostra nie żyje- powiedział- Bardzo za nią tęsknię, chciałbym, żeby była tu, ze mną.

-Wiesz, straszna jest śmierć ukochanej osoby. Umiera w jednej chwili, ale tak naprawdę odchodzi na bardzo bardzo długo.  Moja  siostra  nie  żyje  już  od  dwudziestu  lat,  i  choć nie wiem jakbym próbował, nie umiem  o niej zapomnieć. To ona mi pomagała gdy mama usiłowała  wyciągnąć ode mnie kto zjadł ciastka, uwierz mi byłem kiepskim kłamcą. Jąkałem się i gadałem bzdury. To ona pomagała mi  gdy pokłóciłem się z żoną, gdy wracałem pijany do domu.  Pomagała  mi,  a  ja?  Powiedziałem "dziękuje" tylko raz, jedyny raz. Tak bardzo chciałbym ją za wszystko przeprosić. Spędzić z nią trochę czasu. Porozmawiać. Wiesz, była moją rodziną i mimo wszystko ją kochałem. Codziennie modlę się, chodzę do kościoła, obiecałem jej to i obietnicy dotrzymam. Przychodzę do niej na grób, i tak po prostu z nią rozmawiam. Inni ludzie uważają mnie za zidiociałego staruszka, jednak nie wiedzą dlaczego to robię. Mówię do grobu bo w ten sposób czuję jej obecność. 

.......................................................

           Witajcie! Hmmm,  rozdział dość dziwny, ale nie miałam pomysłu na  pierwszy rozdział. Właśnie!  Drugi sezon! Dziękuje (jeszcze raz) za tyle komentarzy w poprzednich postach. Myślałam, że w epilogu będzie ich więcej, niż tylko sześć. Mam nadzieję, że ten skomentujecie bardzo ochoczo.

We can live a normal life?

Wow, naprawdę wam dziękuje za 0 komentarzy -.-